του Αριστείδη Ζαννίκου
Αν δεν μας βάλουν σοβαρές “τρικλοποδιές” ο κορωνοϊός και ο Ερντογάν, αν όλα πάνε καλά εντός του 2021, ο απανταχού της Γης Ελληνισμός προγραμματίζει να γιορτάσει φέτος τα διακόσια (200) χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των προγόνων μας το 1821. Ό,τι δεν πράξαμε (ως Έθνος) το 1871, το 1921 και το 1971 λόγω “ειδικών συνθηκών”, είναι χρέος να το κάνουμε τώρα. Ως γνωστόν, κατά τις τρεις προαναφερθείσες χρονιές, η Πατρίδα μας ζούσε υπό άκρως δύσκολες και δραματικές περιστάσεις ή βίωνε ανώμαλο πολιτικό βίο.
Ελπίζοντας λοιπόν ότι, η τρέχουσα χρονιά, θα κυλήσει σχετικά ομαλά, μας παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία Εθνικού αναστοχασμού, αποτίμησης της πορείας του νεοελληνικού Κράτους και εξαγωγής συμπερασμάτων χρήσιμων για το παρόν και το μέλλον αυτού.
Με κυρίαρχο σύνθημα το συγκλονιστικό “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ”, οι, επί αιώνες, υπόδουλοι πρόγονοι, επαναστάτησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με στόχο την αποτίναξη του ζυγού. Το σύνθημα δεν έμεινε κενό περιεχομένου. Από το 1821 μέχρι την επίσημη ανακήρυξη (και αναγνώριση) του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους το 1830, αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν έως και τα μέσα του 20ου αιώνα, η Πατρίδα μας έχει καταγράψει ιστορικά άπειρους ηρωϊκούς θανάτους στα πεδία των μαχών και έχει θρηνήσει εκατοντάδες χιλιάδες αθώες ψυχές που μαρτύρησαν υπέρ “Πίστεως και Πατρίδος”.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι, οι επαναστημένοι πρόγονοι, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την φοβερή και βάρβαρη κατασταλτική ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εχθρικά έναντί τους στάθηκαν αρχικά και όλες οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία, Ρωσία), η κάθε μιά για τους δικούς της λόγους και τα δικά της συμφέροντα. Όμως, οι επαναστατημένοι Έλληνες, έχοντας εγκολπωθεί το σύνθημα του αγώνα τους, δεν πτοήθηκαν, δεν κάμφθηκαν ούτε “έκαναν πίσω”. Παρά τα άπειρα προβλήματα που παρουσιάσθηκαν, παρά τις δυσκολίες που προκάλεσαν στον αγώνα οι ίδιοι με τις εμφύλιες διαμάχες και συγκρούσεις τους, στο τέλος ο αγώνας δικαιώθηκε και στέφθηκε με επιτυχία. Σ’ αυτό συνέβαλαν καθοριστικά α) ο υποστηρικτικός ρόλος πλουσίων Ελλήνων της διασποράς, β) η συνδρομή ιερωμένων και αρκετών μορφωμένων προγόνων που έπαιξαν ρόλο διαφωτιστών τόσο των υποδούλων Ελλήνων όσο και της διεθνούς κοινής γνώμης και γ) η ναυτική ισχύς των Υδραίων, των Σπετσιωτών και των Ψαριανών που, με τα πλοία και τα μπουρλώτα τους, είχαν γίνει “ο φόβος και ο τρόμος” των Τούρκων και των συμμάχων τους Αιγυπτίων στον, κατά θάλασσα, αγώνα.
Η διεθνής κοινή γνώμη, εντυπωσιασμένη αλλά και συγκινημένη από τον αγώνα και τις θυσίες των Ελλήνων (θυμίζω τα ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ και τις ΣΦΑΓΕΣ), πίεσε τότε ασφυκτικά της Κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων με αποτέλεσμα την ενεργό παρέμβαση τριών εξ αυτών (Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας) υπέρ των επαναστημένων Ελλήνων το 1827, την κρίσιμη δηλαδή στιγμή, όταν ο αγώνας τους κινδύνευσε από την αντεπίθεση του στόλου και των πεζών Τουρκοαιγυπτιακών στρατιωτικών δυνάμεων. Ως γνωστόν, ο ενωμένος στόλος των, ως άνω, τριών Μεγάλων Δυνάμεων, κατανίκησε τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο κατά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Έκτοτε, χρειάσθηκαν άλλα τρία χρόνια για να φθάσουμε σε διεθνή αναγνώριση του νέου Ελληνικού Κράτους, δια της υπογραφής από Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία, του λεγομένου “Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας” που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1830.
Βέβαια, για να φθάσει η Πατρίδα μας στα σημερινά της όρια, απαιτήθηκαν και άλλοι αγώνες, αμέτρητες θυσίες (Βαλκανικοί πόλεμοι) και η συμμετοχή της στους δύο Παγκοσμίους πολέμους συντασσόμενη με τους νικητές αυτών, Δυτικούς συμμάχους.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι, στα ΔΙΑΚΟΣΙΑ (200) χρόνια από το 1821 έως σήμερα, η Ελλάδα, πέραν των πολεμικών περιπετειών, βίωσε εμφύλιες (σφοδρές) συγκρούσεις, κατοχές, πείνες, στρατιωτικά κινήματα, δικτατορίες, χρεοκοπίες, τρομακτικές φυσικές καταστροφές, μεταναστευτικά ρεύματα από και προς τη Χώρα μας, την τραγική Μικρασιατική καταστροφή, την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και, την έκτοτε, συνεχή πίεση αυτής προς την Πατρίδα μας.
Παρ’ όλα αυτά, η “μικρή Ελλάς”, παρά και την πρόσφατη δεκαετή οικονομική κρίση και τώρα την πανδημία του κορωνοϊού, “φιγουράρει” λίγο πάνω λίγο κάτω από την 40η θέση μεταξύ 190 Κρατών, με κατά κεφαλήν εισόδημα περίπου 18.500 δολάρια ΗΠΑ όντας μέλος της Ε.Ε.
Ενδεικτικά και ως μέτρο σύγκρισης, σημειώνω ότι, μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, κατέχουν την 62η και την 72η θέση αντίστοιχα, με κατά κεφαλήν εισόδημα 11.000 δολ.η πρώτη και 8.600 η δεύτερη. ΄Οσον αφορά την γείτονα χώρα, την Τουρκία, αυτή ευρίσκεται στην 64η θέση με 10.500 δολάρια ανά κάτοικο, όταν η μικρή Κύπρος (τμήμα του Ελληνισμού) καταλαμβάνει την 32η θέση με 25.300 δολ. κατά κεφαλήν εισόδημα!
΄Αξιο μνείας είναι και το γεγονός ότι, άλλο τμήμα του Ελληνισμού, αυτό των ομογενών της διασποράς, διαπρέπει διεθνώς κυρίως στους τομείς της έρευνας, των επιστημών και του επιχειρείν.
΄Οσα προαναφέρθηκαν,μαρτυρούν και αποδεικνύουν τον διαχρονικό δυναμισμό και την ανθεκτικότητα που διακρίνουν τη “ράτσα” μας. Αυτόν ακριβώς τον δυναμισμό πρέπει να επαυξήσουμε με κάθε τρόπο, ενισχύοντας ταυτόχρονα την Εθνική Άμυνα, στηρίζοντας την κοινωνική συνοχή και τους Δημοκρατικούς Θεσμούς και σφυρηλατώντας την ΕΝΟΤΗΤΑ μας.
Υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις, η γνωστή ρήση του Χαριλάου Τρικούπη (1885) “Η Ελλάς προώρεισται να ζήσει και θα ζήσει” θα επαληθευθεί και στο μέλλον. “ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ” ειρηνική και με υγεία, έχοντας κατά νου ότι, πέραν των ό,ποιων φετινών εκδηλώσεων, το νησί μας έχει χρέος να θυμηθεί και να τιμήσει δεόντως, το επόμενο έτος, τα θύματα της “ΣΦΑΓΗΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ” του 1822.
Η μνήμη όσων θυσιάστηκαν υπέρ “Πίστεως και Πατρίδας”, επωνύμων και ανωνύμων, πρέπει να καταστεί ΑΙΩΝΙΑ. Αποτελεί εθνικόκαι διαχρονικό χρέος.
